Column werkende moeder deel 29

Brief aan papa in de hemel.

Lieve papa, ik mis je soms zo erg. Ik mis je gemopper als ik te laat kwam op onze afspraak. Ik mis de kilo’s sinaasappels die ik op zaterdag van je kreeg, vers van de markt, waar ik een heel weeshuis mee kon voeden, omdat je vond dat ik te weinig vitamines at. Ik mis het gezellig een bakkie bij je doen in je stamcafe op het plein. Ik mis die nonchalante blik waarmee je keek als er iemand vroeg of ik jouw dochter was. Maar ondertussen spatte jouw trots-zijn er kilometers dik van af.

Heel lang heb ik je niet mogen kennen. Allerlei omstandigheden hebben er voor gezorgd dat je al heel vroeg uit mijn leventje verdween en ik opgroeide bij mama. Er werd nooit over je gesproken, het onderwerp was eigenlijk een beetje taboe. Maar diep in mijn hart wist ik wel dat je er was. Toen ik rond de 20 was vond ik dat als niemand dan iets deed, ik zelf maar eens actie moest ondernemen. En ik ging op zoek naar je. Wat was dat raar om plots tegen over iemand te staan die dan je vader is. Iemand die je niet kent, en die je op straat waarschijnlijk zo voorbij was gelopen.
Zo onwennig als dat het in het begin was, zo vertrouwd was het al binnen korte periode. Minimaal een keer per week ging ik bij je langs. Je wilde de tijd inhalen, maar je wist dat dat niet kon. Je had zoveel gemist en dat deed je pijn. De eerste keer naar school, leren fietsen zonder zijwieltjes, mijn diploma-uitreiking. Allemaal momenten waar je zo graag bij had willen zijn, maar die je hebt gemist. Vol trots vertelde je telkens weer het moment waarop je volledig verliefd mij de eerste keer op je arm kreeg. Een moment die gelukzalige gevoelens bij je opriep, omdat dat een van de weinige momenten was in je leven waarop je echt gelukkig was.
We leerden elkaar kennen en vertrouwen. Wat herkende ik veel dingen van jou in mij. Mijn creativiteit maakte bij jouw ook weer weggestopte passies los, en je was enthousiast over mijn werk voor school, maar ook super kritisch. Die schaduw heb je te donker aangezet, dat lettertype is echt niet mooi erbij. En ook al had je het niet breed, je zorgde er elke zomer voor dat je geld had om een deel van mijn studie te kunnen betalen.
We hadden lange gesprekken. Over de vele donkere gaten in je leven. Over het gevoel dat ik zo goed herkende van angst, verdriet en depressies. Maar ik kon je daar niet bij helpen, omdat ik er zelf nog zo midden in zat. Ik heb je verwezen naar professionele hulp en je bent voor mij daar ook naar toe gegaan. Helaas werd je op een wachtlijst gezet, met de melding om over 3 maanden maar weer terug te komen, omdat je dan aan de beurt was. Jij kon die 3 maanden niet meer aan.
Lieve papa, ik mis je soms zo erg. Vooral nu de kerst er weer aan komt en oud en nieuw. De laatste jaren vierde ik dat graag bij jou en je vriendin. Vooral met oud en nieuw was het fijn. Dan aten we oliebollen en daarna gingen we de stad in om naar het melkbussen schieten te kijken. Wat had ik er veel voor over gehad om jou hier met de kerst ook aan het kerstdiner te hebben. Ook al zou je hebben zitten mopperen op jouw quasi brommerige manier over het feit dat ik niet kan koken, en je me ook echt alles zou moeten leren.
Je was geen doorsnee vader, je was geen rolmodel. Je vloekte, je mopperde, je was soms te recht door zee. Je was dwars, maar ook zorgzaam en je zat dagelijks in de kroeg. Maar je was mijn vader, je was er voor mij en dat was voor mij meer dan genoeg. Ik heb zoveel van je geleerd, je hebt zoveel voor mij betekend. Daarom, ik mis je soms zo erg. En ook al weet ik dat je bij me bent en trots bent op me in de hemel, toch had ik zo graag gewild dat je die 3 maanden door had weten te komen, zodat ik je alle gemiste herinneringen via mijn kinderen had kunnen meegeven.