Zo tegen het einde van het jaar ga ik onbewust altijd even terug door het jaar. Zoals alle jaren was dit ook weer een enerverend jaar met heel veel verdrietige momenten, maar ook mooie momenten. Eigenlijk een doodnormaal jaar, want ieder jaar kenmerkt zich met verdrietige en mooie momenten. Helaas ben je geneigd vooral de verdrietige momenten te onthouden, maar ik ben er van overtuigd dat er meer mooie momenten zijn geweest dan verdrietige.
Het lullige is alleen dat die verdrietige momenten er zo ontzettend inhakken. Zo hadden wij dit jaar 3 overlijdens binnen 2 maanden. En dan niet gewoon van mensen die je wel kent, maar daar blijft het dan bij. Nee, het waren mensen waar we erg close mee waren en die we gewoon wekelijks zagen. Eerst overleed mijn opa, daarna overleed de opa van mijn man. Op de dag van zijn begrafenis kreeg een tante een infarct en zodoende hadden we een week later weer een begrafenis. Dat is wreed, dat is hard en dat is heel erg verdrietig. Maar wat een geluk dat wij in het bezit zijn van een familie die zo close is, en dat met elkaar opvangt. Vooral bij het overlijden van de opa van mijn man, met de hele familie hebben we samen alles kunnen regelen. Zo mocht ik de overlijdenskaart maken, waardoor dit een hele speciale kaart is geworden. En opa vouwde altijd kleine kraanvogeltjes, dus met alle kinderen hebben we een spoedcursus kraanvogeltjes vouwen gevolgt op You-Tube, en zijn hele kist was bezaait met kraanvogeltjes. Wat mooi dat we dat samen mochten delen, en wat missen we hem.
Voor onze kinderen was dit alles ook een flinke aanslag. Hoe verklaar je zoveel overlijdens in 2 maanden? En dan komen er onverbiddelijk ook andere vragen. Zoals, waar is jouw papa eigenlijk, mam? Komt daar dan een zelfmoord bij van een bekende Nederlander (Antonie Kamerling) en je wordt direct weer geconfronteerd met het grote gemis dat al jarenlang een groot gapend gat heeft geslagen in mijn hart. Maar hoe mooi is het dan op een avond in de auto te zitten en je dochter dan op de achterbank te zien zwaaien naar de sterren. Want dat zijn mijn opa’s, he mam? En ze kijken naar ons he?
Het was een enerverend jaar, zoals ik al aangaf. Niet alleen deze overlijdens hadden hun weerklank, ook mijn nieuwe grote stap, was heel bijzonder. Na jarenlang callcenter manager te zijn geweest, waarbij ik me de laatste jaren echt niet lekker in mijn vel voelde zitten, heb ik dit jaar de grote stap gewaagd om voor mezelf te gaan beginnen als grafisch ontwerper. En geloof me, het was eng. Het was één groot donker gat waar ik in viel, en wat heb ik vaak getwijfeld. Ik heb heel wat keertjes huilend op de trap gestaan, omdat ik niet wist of het allemaal wel ging lukken. Ik heb gehuild, getwijfeld, gevloekt en geknokt. Alsof mijn leven er van af hing.
En wat ben ik blij dat heb doorgezet. Met hulp van heel veel vrienden. Vrienden die ik al jaren heb en die in me geloofden en geloven. Vrienden die me hebben geholpen, de ene keer met uitleg, de andere keer met een schouder. Maar vooral hebben ze me geholpen met het geloven in mezelf. Hoe gezegend ben ik met het feit dat ik via het social medium Twitter nog meer vrienden heb gevonden. En let op, ik beschouw heus niet al mijn volgers als vrienden, maar ik heb er een aantal goeien tussen zitten. Wildvreemde mensen, die je nog nooit hebt gezien (inmiddels de meesten wel), nog nooit hebt gesproken (dat dus ook), maar die op een of andere manier op dezelfde golflengte zitten.
Ik geloof in dat dingen voorbestemd zijn. En dus ook dat je bepaalde mensen ontmoet omdat dat zo moet zijn. Mensen die zoveel ‘in common’ hebben, dat het lijkt alsof je ze al jaren kent. Zonder de mensen die ik beschouw als mijn vrienden, was dit een heel zwaar jaar geworden. En ja, er zijn momenten dat ik het liefst even onder de dekens kruip. Dan wordt het allemaal even een beetje te veel en wil ik het liefst de hele dag huilen. Dat zijn de dagen waarop de zwarte gaten in je hart onverbiddelijk aanwezig zijn. Al het gemis en al het verdriet, als een zware last op je schouders leunt. De momenten waarop ik vroeger eenvoudig depressief had kunnen worden. De momenten waar ik nu, na een warme douche of fijner, een lieve schouder, gewoon weer bovenop krabbel. Wat heb ik weer veel geleerd dit jaar! En wat prijs ik me rijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten