Het leuke aan zelf moeder zijn is natuurlijk Moederdag. Hoewel ik wel vind dat er vergeleken met vroeger veel minder aandacht aan besteedt wordt door de scholen en meer door de commerciële bedrijven. Ik kan me herinneren van vroeger dat we wekenlang bij handvaardigheid bezig waren met een fotolijstje van mozaïek, waarin een kleurige plaatje werd geplakt, met zorg uitgezocht door mij, waarna het pakje met een kleurig papiertje werd ingepakt. En dan gingen we met de gehele klas een gedicht instuderen die je op zondagmorgen uit je hoofd diende voor te dragen. Al dagen voor Moederdag deed ik geen oog meer dicht, oefende eindeloos op het gedicht en hoopte vurig dat mijn moeder het zelfverstopte cadeau niet zou vinden. En natuurlijk dat ik het niet zou verraden, want ik ben en blijf een flapuit.
Tegenwoordig is dat wel veel commerciëler geworden. Op school wordt er nog nauwelijks tot niet aandacht besteedt aan het maken van een cadeau. Al jaren komt mijn zoon zonder Moederdag cadeau thuis, wat elke keer weer een teleurstelling oplevert bij mij. Want hoe blij ik ook ben met mijn nieuwe heggenschaar (ja, ik ben een typische vrouw en die maak je dus ook blij met typische cadeaus), het is pas helemaal af met een zelf gemaakt cadeau van mijn kinderen.
Maar oudste zoon maakt dus op school geen cadeaus meer en ook geen gedichten helaas. Geen poëtische ontbijtjes op zondagmorgen. Jaren geleden toen hij nog in groep 3 zat, maakte hij nog wel op school een cadeautje. Een cadeautje dat door hem en papa zorgvuldig werd verstopt. De juf had duidelijk uitgelegd dat het cadeau bestemd was voor Moederdag en dat je het alleen dan mocht geven. Zoals bekend heeft onze zoon ADD en Asperger. Een voordeel, en in dit geval nadeel daarvan is, dat onze zoon zich strikt aan de regels houdt. Dus als de juf zegt dat het cadeau alleen open mag op Moederdag, dan mag het alleen open op Moederdag.
Dit ten spijt van mijn ontzettende nieuwsgierige brein. Ik kan cadeautjes nooit geheim houden. Mijn man kan wekenlang niets zeggen over het mooie cadeau dat hij voor mij heeft gekocht, ik daarentegen heb het er al uitgeflapt nog voordat hij een voet over de drempel heeft gezet. Ik koop cadeaus dan ook het liefst op het allerlaatste moment. De wetenschap dat ik het weken geheim in de kast moet houden is ondragelijk, ik moet het kwijt. Ik wil gewoon weten hoe leuk de ontvanger het cadeau vindt dat ik zelf geweldig vindt.
Een zoon die het cadeau dus niet verraadt vind ik wel knap, maar vooral knap irritant. En ik ben zelf een heel irritante moeder, dus ga ik uithoren. Ja, ik weet het, ik ben een vals loeder, maar dat cadeau prikt gewoon door heel mijn ziel heen. Ik wil het zien! Ik wil het aanraken! Dus vroeg ik hem wat hij heeft gemaakt voor zijn allerliefste moeder. Zoonlief kijkt me aan, en zegt heel serieus, dat hij dat nog niet mag vertellen van de juf. Ik gooi het over een andere boeg en beloof hem een snoepje. Hij schudt heftig met zijn hoofd en kijkt stoïcijns naar de televisie. Dan bedenk ik iets ultiems. Ik vertel hem dat het vandaag Moederdag is. Zoonlief kijkt op van de tv, kijkt me bedenkelijk aan en even denk ik dat ik het voor elkaar heb. “Is het echt Moederdag vandaag?”, vraagt hij aarzelend. Ik knik heftig en beaam dat door nog eens te zeggen dat het vandaag zondag is, toch? Hij kijkt me aan, staat op van de bank en loopt naar me toe. Let op; hij was 7 jaar toen dit speelde. Ik jubelde inwendig, ik heb het voor elkaar, maar bedenk tegelijkertijd ook dat ik het echt niet mag openen. (zo ben ik dan wel weer)Hij staat voor me, kijkt me aan en zegt;”Waar is de kalender?” Met zijn wijsvinger gaat hij over de kalender heen en komt tot de conclusie dat het dan wel zondag is, maar geen Moederdag. “Helaas mam, je moet toch even wachten!”
Onze dochter is van een heel ander kaliber. Ze schelen 7,5 jaar en ze zit nog bij een gastouderverblijf. Als ik haar ophaal heeft ze een Moederdag cadeau welke ze bijna direct aan me wil geven. De gastouder fluistert haar nog even in dat ze het thuis moet verstoppen en pas op zondag mag geven samen met papa. Thuis gaat onze troela naar haar slaapkamer waar ik haar hoor rommelen. Dan komt ze naar beneden en verteld triomfantelijk dat ze het cadeau heeft verstoppeld in haar kast onder het dekentje.
Ik weet zeker als ik haar ga uithoren, ik het cadeau binnen 5 minuten in handen heb…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten