Onverwachts word ik onverhoopt geconfronteerd met een scheiding in een relatie. Een scheiding vol verdriet, keuzes en emoties. Ik ga het niet hebben over de details van deze scheiding. Dat is a. niet relevant en b. niet echt koosjer tegenover de vriendin in kwestie. Daar gaat het ook niet om in deze column. Het is niet bedoeld om sensationeel nieuws te brengen. Mijn column is mijn manier om de dingen die mij bezig houden te delen met anderen die dat wel willen lezen.
Onverwachts dus werd ik geconfronteerd met de beëindiging van een relatie. Zittend aan de tuintafel op een feestje merk ik dat er meerdere scheidingen in de dop zitten aan deze tafel. Ik hoor trieste verhalen aan en ik moet onbewust even knijpen in mijn armen. Want wat prijs ik me gelukkig met een stabiele relatie. Met een man waarmee ik al bijna 13 jaar mee getrouwd ben. Lief en leed mee deel, en samen 2 kinderen mee heb.
Oh we zijn heus geen sprookjeshuwelijk. We kibbelen heel wat af, hebben allebei een eigen mening. En kunnen allebei even eigenwijs als koppig zijn. Ik wil graag een hond, manlief weigert. Is trouwens ook allergisch, maar dat is even bijzaak. Ik wil alles uit het midden, manlief wil alles in het midden. De ene keer win ik, alles hangt dus uit het midden, de andere keer wint hij, we hebben nog steeds geen hond. Meestal vinden we een compromis, en daar voelen we ons beiden prima bij.
Ik kan me geen leven voorstellen zonder deze prins op het witte paard, die voor me door het vuur gaat. Ik kan me niet voorstellen dat hij ooit verliefd zal worden op een ander, ik kan me niet voorstellen dat hij ooit zal zeggen dat hij me niet meer moet. En geloof me, ik geef daar plenty aanleidingen toe, maar mijn rots in de branding weet feilloos om te gaan met ontploffende hormonen en depressieve buien. Ik zie ons samen rustig oud worden (als onze gezondheid dat toelaat).
Naïef en onrealistisch? Ik ben er heilig van overtuigd van niet. Ik ken namelijk ook de andere kant van de medaille. Heb van huis uit meerdere echtscheidingen meegemaakt, op traumatische manieren. Ook zelf heb ik niet de juiste vriendjes gehad, dus ik weet donders goed wat er allemaal te koop is in deze wereld aan ellende. Het traumatische karakter van deze echtscheidingen heeft veel impact op me gehad. Nog steeds kan ik er verdrietig van worden. De slechte keuze in vriendjes was daar een gevolg van. Ik denk echter wel dat ik er van heb geleerd. Ik heb geleerd bij mezelf te blijven, van mezelf te houden en dat eerlijk het langst duurt. Ik heb dan ook heel bewust gezocht naar een relatie met iemand die me nam zoals ik ben, en die ik kon nemen zoals hij was. Een gelijkwaardige relatie, waarin beide partijen aan elkaar gewaagd zijn. Waarin we kunnen zeggen wat we vinden. Mijn hart is dus geen moordkuil meer. Nee, ik plemp alles waar ik mee zit, linea recta op manliefs bord. Zo, daar kan hij het mee doen. En ik weet dat ik dat veilig kan doen.
Ik prijs me gelukkig met manlief. Heel gelukkig, en zo’n middag in de tuin met al die trieste verhalen om me heen, bevestigen voor mij dat ik zuinig moet zijn op wat ik heb. Dochterlief weet het prima te verwoorden met kleuterlogica. Ik probeer haar uit te leggen dat er soms papa’s en mama’s zijn die nog wel van elkaar houden, maar niet meer samen willen of kunnen wonen. Dat ze dan gaan scheiden. Mijn 4-jarige roze meisje kijkt me aan met haar grote kijkers en antwoord: “ Dat gaat bij jullie nooit gebeuren, he mam. Want jij houdt heel erg van werken en dan moet papa de was doen.” Kijk dat is nou een prima basis om nog minimaal 13 jaar op door te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten